MANILA, Philippines — Tahimik ngunit makabuluhan. Ganyan mailalarawan ng malalapit kay Freddie Aguilar ang mga huling taon ng kanyang buhay bago tuluyang mamaalam sa edad na 72.

Ang iconic na mang-aawit, na sumikat sa buong mundo sa pamamagitan ng kanyang kantang “Anak,” ay hindi lamang naging boses ng musika kundi boses rin ng masa. Ngunit sa kabila ng kanyang katanyagan, marami ang hindi nakakaalam kung paano siya namuhay sa likod ng entablado—lalo na sa mga huling sandali ng kanyang buhay.

Mula Entablado Hanggang Katahimikan

Sa loob ng mga dekada, naging matatag si Freddie sa kanyang adbokasiya para sa mga karapatang pantao, sa kabataan, at sa kalayaan sa sining. Ngunit matapos ang ilang taon ng spotlight, unti-unti siyang umurong mula sa mata ng publiko.

Ayon sa mga kaibigan at kamag-anak, pinili ni Freddie ang isang payapang buhay sa probinsya. Malayo sa ingay ng showbiz, inilaan niya ang oras sa pagsusulat ng bagong kanta, pagtulong sa mga lokal na musikero, at pagbibigay inspirasyon sa kabataan.

Laban sa Katawan, Laban ng Puso

Sa mga huling buwan, dumaranas na si Freddie ng ilang karamdaman—pero hindi niya ito ginawang dahilan para huminto. Sa halip, nanatili siyang aktibo sa pakikisalamuha sa mga taga-suporta at sa simpleng pamumuhay kasama ang kanyang pamilya.

“Hindi siya nagsalita ng tungkol sa sakit niya. Gusto lang niya ng normal na araw, ng tahimik na gabi,” sabi ng isa sa malapit niyang kaibigan.

Isang Paalam na Walang Tunog, Pero Malalim ang Tunay na Mensahe

Bago siya pumanaw, iniwan ni Freddie Aguilar hindi lamang mga kanta kundi isang pamana ng katotohanan, pagmamahal, at tapang. Sa kanyang tahimik na pagpanaw, mas naramdaman pa lalo ng publiko kung gaano kalaki ang kanyang naiambag—at kung gaano siya kamahal ng sambayanan.

Ngayon, habang pinakikinggan muli ang “Anak” at iba pa niyang obra, tila ba mas malalim na ang kahulugan ng kanyang musika. Isang paalala na sa bawat himig ni Freddie Aguilar, may kwento ng isang bayani — ng isang ama, musikero, at Pilipino.