Siya ang boses ng masa—ngunit isang araw, kinagulat ng lahat nang si Nora Aunor ay hayagang nagpahayag ng suporta sa isang pinunong itinuturing ng marami bilang simbolo ng pang-aabuso. Totoo ba ito?

Si Nora Aunor—ang tinaguriang Superstar ng sambayanang Pilipino, simbolo ng sining at tinig ng masa—ay matagal nang kinikilalang boses ng mga inaapi, ng mga wala sa poder, at ng mga piniling manahimik. Ngunit isang pahayag na kanyang binitiwan sa isang pampublikong panayam ang tila gumulat sa kanyang mga tagasuporta at nagbago sa paraan ng pagtingin ng ilan sa kanya.

Sa gitna ng isang mainit na panahon sa pulitika, kung kailan ang bansa ay nahahati sa suporta at pagtutol sa isang lider na tinuturing ng marami bilang makapangyarihan ngunit kontrobersyal, si Nora Aunor ay tahasan at lantaran na nagpahayag ng kanyang suporta. Sa kanyang mga salita: “Naniniwala ako sa kanyang malasakit sa mahihirap. At kung ito ang paraan niya para magpatupad ng disiplina, handa akong suportahan.”

Hindi inaasahan ang pahayag. Mula sa isang artistang minsang naging biktima ng sistemang mapanghusga, na minsan na ring binawi ang pagkilala sa kanya dahil sa personal na isyu, marami ang nagtanong kung bakit niya piniling tumindig sa panig ng isang lider na iniuugnay sa panunupil at panggigipit.

Ano nga ba ang nagtulak kay Nora sa desisyong ito? Ayon sa ilang malalapit sa kanya, nakita raw niya sa lider na ito ang determinasyon na baguhin ang sistema—isang bagay na matagal na rin niyang ipinaglaban sa pamamagitan ng kanyang sining. Marahil, sa paningin niya, ang “malupit na paraan” ay kinakailangan upang iwasto ang matagal nang mali.

Ngunit sa kabila ng kanyang motibo, ang kanyang pahayag ay naging sanhi ng malawakang pagkadismaya sa social media at mga fans club. Ang ilang grupong sumuporta sa kanya sa loob ng dekada ay naglabas ng bukas na liham ng pagkabigo. Isa sa mga matagal nang tagahanga ang nagsabi: “Bilang artista, hinangaan namin siya sa kanyang pagiging boses ng api. Ngayon, tila kinalimutan niya ang mga pinagtanggol niya noon.”

Ang masakit pa, ayon sa ilang komentarista, ay ang panahong pinili niya upang magsalita—sa gitna ng mga ulat ng pang-aabuso sa karapatang pantao, pagkawala ng ilan sa oposisyon, at paghahati ng mga komunidad. Para sa marami, ang pananahimik niya ay mas katanggap-tanggap sana kaysa sa lantad na suporta.

Ngunit may ilan ding nagtanggol sa kanya. Ayon sa iba, si Nora ay may karapatang politikal tulad ng kahit sinong mamamayan. Na ang kanyang panig ay produkto ng kanyang sariling pananaw, karanasan, at prinsipyo—at ang pagkakaiba ng opinyon ay hindi dapat burahin ang kanyang naiambag sa kultura.

Sa mga sumunod na buwan, hindi na muling nagsalita si Nora ukol sa isyu. Hindi niya binawi ang kanyang pahayag, pero hindi na rin niya ito pinalawig. Nanatili siyang tahimik habang patuloy ang debate sa publiko.

Ang resulta: isang malinaw na bitak sa pagitan ng isang idolo at ng kanyang tagahanga. Ngunit sa dulo ng lahat, isa itong paalala na kahit ang mga pinakamamahal nating personalidad ay may sariling pananaw—at minsan, ang pananaw na iyon ay hindi tugma sa ating inaasahan.

Sa kasaysayan ng kanyang karera, marami nang bagyo ang hinarap ni Nora Aunor. Ang suportang ito sa isang lider ay maaaring isa lamang sa mga pagsubok na iyon. Ngunit para sa ilan, ito’y naging mantsa sa imaheng “Superstar ng masa.” At para sa iba naman, ito’y isang matapang na pagsunod sa sariling paniniwala.

Isa lang ang malinaw: ang bawat desisyon ng isang alamat ay laging may bigat—at ang bawat salita ay maaaring bumuo o bumuwag ng tiwala.