Akala ng marami, walang iwanan sa showbiz. Pero nang maipit sa iskandalo si Nora Aunor, ang taong una niyang tinawag na “tagapagtanggol” ay siya ring unang tumalikod.

sa bawat kwento ng tagumpay, laging may isang taong unang naniwala. sa kaso ni nora aunor, ang batang babaeng may boses ng anghel mula sa naga, may isang tao—isang mentor, isang gabay—na tumulong sa kanya sa mga unang hakbang papunta sa entablado ng showbiz.

siya ang nagtulak sa kanyang sumali sa patimpalak. siya rin ang nagbigay ng unang recording opportunity. sa maraming pagkakataon, inilarawan ni nora ang taong ito bilang haligi ng kanyang panimula, halos parang pangalawang magulang sa industriya.

ngunit sa likod ng mga camera at tagumpay, may isang kabanata na bihira niyang pag-usapan—ang panahon ng kanyang pagbagsak, at ang katahimikan ng taong minsang naging pundasyon ng kanyang pangarap.

nang masangkot si nora sa kontrobersiya, kasong legal, at mga personal na krisis, ang taong iyon ang unang nawala. hindi na siya sumama sa mga pahayag ng suporta. hindi siya nakita sa mga court hearing. at nang tanungin sa media, tahimik siya—o mas masakit pa, minsan ay may mga salitang tila pag-iwas o pagpuna.

ano nga ba ang tunay na dahilan? ayon sa ilang insiders, nagkaroon ng hindi pagkakaunawaan sa pagitan nila bago pa man pumutok ang mga isyu. may nagsabing may kinalaman ito sa pera, sa karera, o sa kontrol sa mga desisyon ni nora. ngunit sa kabila ng lahat, walang kumpirmasyon. ang tanging totoo ay: ang taong minsang kasama sa lahat ng tagumpay, ay biglang naglaho sa oras ng krisis.

para kay nora, ito raw ang isa sa pinakamasakit. sa isang lumang panayam, nang matanong kung alin ang mas mahirap—ang batikos ng publiko o ang pananahimik ng isang kaibigan—sumagot siya nang tahimik:
“mas mahirap kapag galing sa taong akala mo hindi ka iiwan.”

hindi siya nagalit sa publiko. hindi rin siya naglabas ng pahayag laban sa taong iyon. sa halip, pinili niyang manahimik. pero sa kanyang mga mata, lalo na sa mga panahong muling bumangon siya sa entablado, makikita ang lamat—ang tahimik na kirot ng pagkabigo.

at paano siya nakabangon? hindi sa pagbabalik ng taong tumalikod. kundi sa mga bagong taong dumating—mga hindi inaasahan, mga tahimik lang pero andiyan. mga tagahangang hindi siya iniwan, mga kapwa artista na nagpakita ng malasakit sa panahong halos wala na siyang kakampi.

sa dulo, natutunan ni nora na hindi lahat ng tumutulong sa simula ay mananatili hanggang wakas. at hindi rin lahat ng bagong dumarating ay pansamantala. minsan, ang tunay na kasama mo sa dilim ay hindi ang unang nagturo sa’yo ng liwanag, kundi ang huling humawak ng kamay mo habang bumabangon.

ang kwentong ito ay hindi upang manisi, kundi upang ipakita na kahit ang mga alamat ay nasasaktan. kahit ang pinakamalalakas ay may sandaling iniwan. at sa bawat pagtataksil, may panibagong lakas na isisilang.

si nora aunor ay hindi lamang superstar dahil sa kanyang talento. siya ay naging alamat dahil sa kanyang kakayahang patahimikin ang sakit, at gawing lakas ang bawat sugat ng kahapon.