Bago siya naging Superstar, si Nora Aunor ay isang batang mahirap sa Naga. Isang araw, hindi siya pinayagang pumasok sa klase—dahil lang wala siyang pambili ng uniporme.

Bago ang mga anino ng kamera, bago ang palakpakan ng libo-libong tagahanga, bago pa man siya kinilalang “superstar ng bayan” — si Nora Aunor ay isa lamang batang babae mula sa Naga na ang tanging pangarap ay makapasok sa eskwela.

Ngunit isang araw, sa murang edad na hindi pa kayang unawain nang lubos ang mga salitang “hustisya” o “pagkiling,” siya ay hinarang sa gate ng paaralan. Ang dahilan? Wala siyang uniporme.

Simple para sa ilan, pero para kay Nora, iyon ay isang sugat na malalim. Sa gitna ng mainit na araw, habang ang mga kaklase niyang nakasuot ng malinis na puti at asul ay pumapasok nang masaya, siya’y naiwan sa labas — tahimik, takot, at litong-lito. Ayon sa mga kwento mula sa kanyang sariling bibig sa mga panayam noon, “gusto ko lang naman matuto. Pero parang hindi ako karapat-dapat dahil lang wala akong pambili ng damit.”

Ang karanasang iyon ay naging isa sa mga unang leksyon ni Nora tungkol sa kung paanong ang kahirapan ay hindi lamang gutom sa tiyan — kundi pati sa oportunidad. At sa halip na mawalan ng pag-asa, ginamit niya ang kahihiyang iyon bilang lakas. Sa halip na lumayo sa mga tao, lumapit siya sa mikropono. Sa palengke, sa istasyon ng tren, at kahit sa harap ng mga estranghero — si Nora ay nagsimulang kumanta.

Ang kanyang tinig ang naging “uniporme” niya — isang damit na hindi nabibili pero pinakikinggan ng lahat. Sa bawat pagkanta niya ng “The Way We Were” o “Pearly Shells,” hindi lamang siya nagpapasaya. Ipinaglalaban niya ang lugar ng mga batang gaya niya — mga batang isinantabi ng sistema dahil kulang sa pera, hindi sa talento.

Ilang taon matapos ang insidenteng iyon sa paaralan, nanalo siya sa isang patimpalak sa radyo. At doon nagsimula ang kwento ng pag-angat ng batang minsang tinanggihan sa pinto. Hindi na siya humingi ng uniporme. Ang buong bansa na ang yumakap sa kanya.

Ngunit kahit pa anong tagumpay ang dumating, dala pa rin niya ang alaala ng araw na iyon. Maraming taon na ang lumipas, ngunit sa bawat pagganap niya sa mga pelikulang tungkol sa mahirap, inang api, o batang nangungulila — naroon ang piraso ng Nora Aunor na minsang naiwang mag-isa sa labas ng paaralan.

Sa isang panayam, nang tanungin siya kung ano ang sasabihin niya sa batang Nora noon, ito lang ang sagot niya:
“pasensiya ka na, hindi ka nila nakita noon. pero isang araw, buong bayan ang titingala sa’yo.”

At tunay ngang nangyari iyon.

Sa kwento ni Nora, makikita natin ang katotohanang hindi kailanman basehan ang yaman o kasuotan para sa halaga ng isang tao. Sapagkat ang batang walang uniporme ay siyang naging boses ng milyong Pilipino — at simbolo ng pag-asa para sa mga minsang iniwang nasa labas ng pinto.