Isang buhay na puno ng karangalan – si Gloria Romero, isang alamat sa industriya ng pelikula, ay nanatiling inspirasyon sa kabila ng kanyang edad na 90.

Sa loob ng pitong dekada, si Gloria Romero ay naging haligi ng industriya ng pelikula at telebisyon sa Pilipinas. Kilala sa kanyang ganda, husay sa pag-arte, at walang kapantay na dedikasyon, naging inspirasyon siya ng ilang henerasyon ng artista at manonood. Kahit sa edad na 90, patuloy pa rin siyang nagniningning—hindi lamang sa harap ng kamera, kundi sa puso ng bawat Pilipino.

Noong ika-25 ng Enero, 2025, pumanaw si Gloria Romero sa gitna ng panalangin at pagmamahal ng kanyang pamilya. Sa pagpanaw ng isang alamat, dama ng buong bayan ang matinding pagkalungkot. Ngunit higit pa sa pamamaalam, isang bagay ang higit na nagpalalim sa emosyon ng marami—ang pagsisiwalat ng kanyang mga iniwang lihim na tahimik niyang tinaglay hanggang sa huli.

Ayon sa kanyang pinakamalapit na mga kaibigan at kamag-anak, si Gloria ay nagsulat ng isang serye ng mga liham sa loob ng maraming taon. Ang mga sulat na ito ay hindi para sa publiko—hanggang sa mismong araw ng kanyang libing, kung kailan napagdesisyunang basahin ang ilan sa mga ito upang maipasa ang kanyang huling mensahe sa sambayanan.

Isa sa mga pinakamatinding bahagi ng kanyang liham ay ang kanyang pasasalamat sa lahat ng Pilipino na hindi kailanman tumigil sa pagsuporta sa kanya. Isinulat niya:

“Hindi ko kailanman inakala na sa bawat eksenang ginampanan ko, ay may puso pala akong naaabot. Kung kaya’t sa huling pagkakataon, nais kong iparating—maraming, maraming salamat. Kayo ang dahilan kung bakit ako nanatiling buhay sa entablado ng sining.”

Ngunit bukod sa mga pasasalamat, lumabas rin ang isang malalim na bahagi ng kanyang pagkatao na hindi kailanman nalaman ng madla. Sa isa sa mga sulat, inamin ni Gloria na sa kabila ng kanyang tagumpay at kinang sa mata ng publiko, naranasan niya rin ang matinding kalungkutan—lalo na noong mga taon na siya’y unti-unting naiiba sa makabagong panahon ng showbiz.

“Sa bawat palakpak na aking natanggap, may mga gabi ring tahimik akong umiiyak. Hindi dahil sa lungkot, kundi dahil sa takot—na baka isang araw, ako’y makalimutan.”

Ngunit hindi siya nagpadaig sa takot. Sa halip, ginamit niya ito bilang lakas upang magpatuloy. Nag-iwan rin siya ng isang pangako: isang scholarship fund para sa mga batang nangangarap maging artista, ngunit walang sapat na kakayahang pinansyal. Isa ito sa mga personal niyang proyekto na hindi niya naipahayag habang siya ay buhay, ngunit isinama niya sa kanyang mga huling habilin.

“Ang tunay na sining ay hindi para sa papuri, kundi para sa puso. Sana’y may batang babae, gaya ko noon, na muling maniwala sa pangarap dahil sa tulong na ito.”

Ang rebelasyong ito ay lalong nagpapatunay kung gaano kalalim ang pagmamahal ni Gloria Romero sa kanyang propesyon at sa bayan. Hindi lamang siya naging isang artista—siya ay naging ina, gabay, at tagapag-alaga ng kulturang Pilipino.

Habang inililibing ang kanyang mga labi sa huling hantungan, sabay rin itong sinabayan ng luha ng milyun-milyong tagahanga na nawalan ng isang tunay na Reyna. Ngunit sa gitna ng lungkot, naroon ang isang diwa ng pag-asa—dahil kahit wala na siya, ang kanyang alaala at kabutihan ay mananatili.

Sa huli, si Gloria Romero ay hindi lang isang bituin sa pelikula. Isa siyang ilaw na hindi kailanman mawawala sa puso ng sambayanang Pilipino.