Sa isang baryo sa Naga, isang matandang babaeng may kakaibang paningin ang nagsabing si Nora ay magiging bituin ng bayan.

bago pa man niya hawakan ang mikropono, bago pa tumapak ang paa niya sa maynila, may isang gabi sa isang maliit na baryo sa naga na hindi kailanman nawala sa alaala ni nora aunor.

isang gabi ng ulan, habang ang batang nora ay kasama ng kanyang ina sa isang lamay, ipinakilala sila sa isang babaeng kilala sa baryo bilang “babaeng may mata.” isang albularyo, isang mambabasa ng kapalaran, na may kakaibang kakayahan raw na makita ang hinaharap.

tahimik niyang tiningnan si nora, bago bumulong:
“ang batang ito… magiging bituin. hindi lang sa naga. buong bansa ang kikilala sa kanya.”
lahat ay natuwa. may mga palakpak. may mga halakhak. pero pagkatapos ng ilang segundo, dumilim ang mukha ng matanda.
“pero sa kapalit… siya’y mamumuhay nang may laging kulang. kahit anong palakpakan, laging may puwang sa puso niya.”

noon, walang pumansin sa babala. sino nga ba ang mag-aakala na ang batang nagtitinda ng tubig sa tren ay magiging alamat?

ilang dekada ang lumipas, at lahat ng sinabi ng matanda ay nagkatotoo. si nora aunor ay naging superstar ng bayan, hinangaan sa loob at labas ng bansa, minahal ng milyon-milyong pilipino. ngunit kasabay ng lahat ng tagumpay, may isang tanong na paulit-ulit na ibinubulong ng mga malalapit sa kanya: “bakit tila laging malungkot ang mata niya?”

oo, siya ay umibig. nagkaroon ng pamilya. nakaranas ng ligaya. pero sa bawat yugto ng kanyang buhay, parating may puwang—isang katahimikan sa gitna ng palakpakan.

marami sa mga naging kaibigan at ka-relasyon ni nora ang nagsabing hindi madaling abutin ang kanyang puso. hindi dahil sa pagmamataas, kundi dahil tila laging may bahagi sa kanya na hindi kayang buksan.
“parang may iniingatan siyang lungkot na ayaw niyang ipasa sa iba,” sabi ng isang matagal na kasamahan sa industriya.

sa mga panayam, bihira siyang magsalita tungkol sa sarili. mas komportable siyang magsanib sa mga karakter na kanyang ginagampanan—parang doon niya mas naipapahayag ang mga damdaming hindi niya kayang sabihin sa totoong buhay.

at minsan, sa katahimikan ng dressing room, tahimik lang siyang tumitingin sa salamin. hindi bilang artista. kundi bilang isang babae na, sa kabila ng lahat ng narating, ay dala pa rin ang mga tanong ng batang si nora sa baryo—kung bakit ang palad niyang puno ng bituin ay tila hindi kailanman nagkaroon ng sapat na yakap.

marahil, ang sinasabi ng albularyo ay hindi sumpa. kundi paalala: na ang liwanag ng bituin ay may kapalit na anino. at minsan, kahit gaano karaming ilaw ang ibigay ng mundo, hindi nito kayang punan ang sariling liwanag na hindi kailanman naramdaman ng isang kaluluwa.

ngunit sa kabila ng lahat, hindi kailanman tumigil si nora. hindi siya naging biktima ng propesiya—ginamit niya ito bilang paalala, bilang gabay, at bilang dahilan para mas maintindihan ang kalungkutan ng iba.
sapagkat ang pusong minsang pinangakuang mamumuhay sa pag-iisa, ay siyang pusong naging tahanan ng buong bayan.