Sa Bawat Panaginip ay May Luha: Asawang Lalaki, Inamin ang Matagal Nang Itinatagong Kasalanan Matapos ang Kamatayan ng Asawa at Tatlong Anak

Sta. Maria, Bulacan — Mahigit isang linggo matapos ang trahedyang yumanig sa Brgy. San Vicente, kung saan nasawi ang isang ina at ang tatlong anak nito sa isang sunog na pinaniniwalaang sinadya, sa wakas ay nagsalita na ang asawa ng biktima. At sa kanyang salaysay—hindi luha ang una niyang ibinuhos, kundi ang bigat ng konsensyang ilang gabi na raw siyang binabangungot.

Ayon sa lalaking ito, isang pulis na naka-assign sa Batangas, hindi siya matahimik mula nang maganap ang insidente. Sa bawat gabi, palagi raw siyang nananaginip na nakikita ang kanyang asawa, kasama ang tatlong anak, na tahimik lamang na nakatingin sa kanya—hindi galit, hindi nagagalit—kundi malungkot, parang may gustong sabihin, parang may gustong ipaalala.

“Paulit-ulit silang lumilitaw sa panaginip ko. Hindi sila nagsasalita pero alam kong tinatanong nila ako… ‘Bakit mo kami pinabayaan?’”

Sa harap ng kaanak at mga imbestigador, ipinagtapat na rin niya ang kanyang naging pagkukulang bilang asawa at ama. Inamin niyang matagal na siyang naging malamig sa kanyang pamilya—hindi lamang sa emosyon kundi sa suporta. Madalang ang komunikasyon, limitado ang sustento, at ang kanyang atensyon ay naibaling na sa ibang tao at ibang direksyon ng buhay.

Hindi na rin niya itinanggi ang mga usap-usapan noon—na may iba na siyang kinakasama. Ayon sa kanya, pinili niyang umiwas sa responsibilidad, iniwang pasan ng asawa ang lahat, mula sa gastusin, pag-aaruga sa mga bata, hanggang sa sariling emosyonal na laban nito.

“Akala ko kaya niya. Akala ko palaging andyan lang siya. Hindi ko naisip na araw-araw pala siyang lumalaban na mag-isa… hanggang sa mapagod na siya.”

Ang kanyang pag-amin ay hindi naglalayong hugasan ang kanyang konsensya, kundi isa raw itong hakbang upang mabigyang-dangal ang alaala ng kanyang pamilya—at isang desperadong hiling ng kapatawaran sa pamilyang iniwan niya hindi sa kamatayan kundi habang buhay pa sila.

Habang iniimbestigahan pa rin ang kaso at hinihintay ang pinal na ulat mula sa mga awtoridad, ang kanyang pag-amin ay nagdadala ng panibagong liwanag sa isang trahedyang puno ng tanong. Hindi nito mabubura ang sakit, hindi rin nito maibabalik ang mga buhay na nawala, ngunit marahil—sa kanyang bawat salita ng pagsisisi—may aral tayong lahat na mahahango.

Sa dulo, ito ay kwento ng isang amang huli na ang lahat, isang asawang ngayon lang nakita ang tunay na halaga ng pamilyang dati’y nasa kanyang tabi… ngunit ngayon ay nasa panaginip na lamang.