🌟 “PANGARAP NA HINDI NA MATUTUPAD: Isang Pait na Walang Hanggan” 🌟
— Dalawang Boses ng Pag-asa, Ngayon Ay Tahimik Na

📌 “Hindi lang sila nawala. Nawala rin ang dalawang pangarap na minsan ay nagbigay liwanag sa madilim na mundo ng maraming kabataan.”

Sobrang sakit. Walang salitang sapat.
Paano nga ba isusulat ang isang istoryang hindi dapat nangyari? Dalawang batang puno ng pangarap — Michaela Mae at Eduardo Dasalla — ngayon ay isa nang alaala. Ang bigat sa dibdib ay hindi mailarawan ng salita. Ang kirot ay lagpas sa pagluha.

Sila sana ang simbolo ng tagumpay sa kabila ng hirap. Mga anak ng OFW na ginawang sandata ang edukasyon para baguhin ang kapalaran. Mga batang minsang nagkwento ng “Tita, sasama ka sa stage sa graduation ko ha.” at “Pauuwiin na natin si Mama, kami na ang magtatrabaho.”

Hindi lang sila nagsumikap — nagsakripisyo rin sila, lumaban, nangarap. Ngunit ang lahat ng iyon, sa isang iglap, nawala.

🎓 Michaela Mae Dasalla

Isang masipag at matalinong dalaga. Future Math teacher. Inspirasyon sa pamilya. Una sanang aakyat ng entablado sa kanilang angkan. Hindi lang para sa sarili kundi para sa pamilya. Para sa mga OFW na magulang na walang ibang inisip kundi kinabukasan ng mga anak.

👮 Eduardo Dasalla

Tahimik. Responsable. Serbisyo publiko ang pangarap — maging pulis. Hindi para magpakitang-gilas, kundi para maging sandalan ng kanyang pamilya. Gusto niyang pauwiin na si Mama — isang pangako ng anak na ang pagmamahal ay mas matibay pa sa hirap ng buhay.

💔 Ngunit ngayon, wala na sila.

Wala na ang “unang Dasalla sa entablado.” Wala na ang plano na “hindi na babalik si Mama sa abroad.” Wala na ang “Tita, may ipon na ako para sa’yo.” Lahat ay naiwang mga pangakong hindi na maririnig muli.

Ang pagkawala nila ay higit pa sa balita — ito’y dagok sa lahat ng pamilyang nagsasakripisyo para sa pangarap.

🕯️ Hindi ito isang paalam. Isa itong panawagan.

Panawagan para sa lipunang makinig sa kwento ng mga batang katulad nina Michaela at Eduardo — mga tahimik na mandirigmang piniling mangarap sa gitna ng kakulangan. Panawagan para alalahanin sila hindi bilang mga batang nawala, kundi bilang mga simbolo ng pag-asa at lakas ng loob.

🕊️ “Ang mga pangarap nila ay hindi namatay — nailipat lamang sa ating mga puso.”

Sa mga OFW na magulang na patuloy na lumalaban: ang pagmamahal ninyo ay hindi kailanman masasayang.
Sa mga kabataang nangungulila rin sa pangarap: huwag kayong titigil. Gawin ninyong gabay ang alaala nina Michaela at Eduardo.
At sa atin na naiwan: ikuwento natin sila. Ituloy natin ang laban.

Hindi sila nagtapos sa stage pero nagtapos sila sa puso ng bawat Pilipinong nangangarap.
Ang tunay na tagumpay ay hindi lang sa diploma kundi sa tibay ng puso sa gitna ng unos.

🖤 Michaela at Eduardo, hindi kami magpapaalam. Dahil sa bawat kwento ng kabataang Pilipino, mananatili kayo — buhay, inspirasyon, at walang hangganang alaala.